Het is een opvallende trend de jongste jaren: de intense aandacht voor het late en laatste werk van grote schilders. Aan the late Rafaël, Tintoretto, Rembrandt, Goya, Turner, Manet, Gauguin, Monet, Matisse en Pollock werden recent belangrijke tentoonstellingen gewijd. Er vond ook nieuw onderzoek plaats naar het werk dat deze kunstenaars aan het eind van hun leven maakten. Vaak leidt dat tot verrassende ontdekkingen en een herwaardering van het late oeuvre.

Het laatste schilderij brengt nieuwe inzichten over dertig schilders van wereldformaat en hun laatste werken samen. Het boek begint bij Jan van Eyck en eindigt met Pablo Picasso. Passeren onder meer de revue, behalve alle bovenvermelde schilders: Bellini, Titiaan, Caravaggio, El Greco, Rubens, Artemisia Gentileschi, Cézanne, Klimt, Renoir, Modigliani, Munch, Mondriaan, Kahlo en Hopper. Hardnekkige mythes en clichés worden ontkracht: Van Gogh was niet de eenzaat waarvoor hij vaak doorgaat, Rafaëls befaamde La Fornarina is een negentiende-eeuws verzinsel, de oude Tintoretto schilderde veel van zijn latere reuzedoeken niet zelf, Manets laatste werken zijn veel meer dan schilderijen van een doodzieke man…

Patrick De Rynck (1963) is onder meer de auteur van twee bijzonder succesvolle en veelvuldig vertaalde delen in de reeks De kunst van het kijken. Hij werkt sinds jaren samen met tal van musea, vooral rond schilderkunst en Grieks-Romeinse thema’s. Hij is de schrijver en vertaler van een dertigtal boeken over oudheid, erfgoed en schilderkunst.