Luc Tuymans
In een tijd waarin schilderkunst dood wordt verklaard, experimenteert Tuymans met het medium film. In de periode 1980–1985 worden scripts geschreven en uitgetekend, maar worden er amper schilderijen gemaakt. Feu d’artifice bijvoorbeeld wordt op 7 juli 1982 ingeblikt op enkele uren tijd, met de hulp van enkele collega’s en vrienden. In de daaropvolgende jaren worden er nog diverse scenario’s geschreven, tot er een eerste solotentoonstelling komt in Oostende. In het leegstaande zwembad van het prestigieuze Thermae Palace worden in 1985 enkele schilderijen van Tuymans opgehangen en het eerste publieke optreden is een feit.
De voorliefde voor de verf herontwaakt en er komen jaarlijks nieuwe solotentoonstellingen. Dagelijks vertoeft Tuymans in zijn studio, vaak met zijn neus in de boeken om onderzoek te doen naar zijn onderwerpen. Bijna alle beelden die hij schildert, zijn gebaseerd op reeds bestaand materiaal, zoals tekeningen, zelf gemaakte foto’s, gevonden afbeeldingen en stills. Hierbij probeert Tuymans steeds te focussen op specifieke betekenissen die verder reiken dan wat er wordt getoond. Daarbij is de inhoud vaak gebaseerd op historische feiten en materiaal, zoals in Wandeling (1986). Dit ogenschijnlijk rustige beeld van een wandeling in een park, verbergt een geladen onderwerp, namelijk de nazi’s in Berlijn.
Vaak verdiept Tuymans zich in één onderwerp en werkt dit uit in verschillende schilderijen. De Tweede Wereldoorlog, het koloniale verleden van België, historische figuren, extreem-rechts in Vlaanderen en katholieke broederschappen: allemaal krijgen ze een plaats in zijn doeken. In 1992 wordt de serie Der diagnostische Blick gepresenteerd in Zeno X Gallery en tot op heden behoort deze serie tot één van zijn bekendste werken. De beelden zijn gebaseerd op foto’s die Tuymans vond in een medisch handboek met als titel Der diagnostische Blick. Ook werken als Sculpture, Leopard, Tsjombe en Lumumba, enkele voorbeelden uit zijn meest ophefmakende reeksMwana Kitoko (2000), hebben fotografische referenties. Een belangrijk onderdeel dat nooit ver weg is in het oeuvre van Tuymans.
Tuymans is door zijn eigenzinnige manier van schilderen één van de meest gerespecteerde schilders van zijn generatie. Zijn werken bevinden zich in prominente internationale musea, zoals het Museum of Modern Art (MoMa) in New York, het Centre Georges Pompidou in Parijs, het Guggenheim Museum in New York, het Museum of Contemporary Art en het Museum of Modern Art in Los Angeles, De Pont Tilburg, de Sammlung Goetz München, het Kunstmuseum Bern en ook in alle belangrijke Belgische collecties. Tuymans’ solotentoonstelling in de Kunsthalle in Bern in 1992 en zijn deelname aan tentoonstellingen als Documenta ix (1992), The Broken Mirror(1993) en Unbound (1994) verleenden zijn werk internationale uitstraling. Nadien volgden andere belangrijke projecten, zoals de Biënnale van Sydney (2000), de Biënnale van Venetië (1997, 2001) en de Biënnale van Sao Paulo in Brazilië (2004).
In 2004 was hij de eerste levende Belg die een overzichtstentoonstelling kreeg in Tate Modern in Londen. De tentoonstelling reisde door naar K21 Kunstsammlung in Düsseldorf en was het begin van een ongekende stroom tentoonstellingen in Oost-Europa, Azië en de Verenigde Staten. Zo werden zijn werken eind 2007 tentoongesteld in Boedapest (Mücsarnok Kunsthalle), waarna de tentoonstelling doorreisde naar Haus der Kunst in München en Zacheta National Gallery of Art in Warschau. In de lente van 2009 opende een grote solotentoonstelling in het Museum of Modern Art te San Francisco, die tot maart ook in het Wexner Center for the Arts in Columbus en in de zomer van 2010 in het Dallas Museum of Art te zien was, het de MCA in Chicago aan de beurt was. Vanaf februari 2011 was deze retrospectieve te bezichtigen in Bozar, Brussel.
